Życie czasem jest niesprawiedliwe.

Post znowu z tematem życiowym a raczej dotyczącym straty kogoś bliskiego. Nie chodzi tutaj o mnie ,ani nawet osobę mi bliską natomiast ja przeżywam takie historie choćby dotyczyło to obcych mi osób. Moja sąsiadka dwudziestoparoletnia straciła swojego męża. Mają córeczkę w wieku mojej Maji. Chłopak miał 27 lat ,a co się stało ? Pracował u jakiegoś faceta przy kurach bodajże i ten facet prosił go o ścięcię albo drzewa, albo gałęzi dokładnie nie wiem natomiast chłopak wszedł ciąć to drzewo po takiej rozsuwanej drabinie i jedna z gałęzi spadła na tą drabinę i chyba się złożyła chłopak spadł i trafił do szpitała. Miał coś z kręgosłupem i chyba złamaną nogę. Podobno czuł się już lepiej i zaczynali rehabilitację. Dokładnie nie wiem co się stało słyszałam ,że zrobił się jakiś zator i nie zdołali go uratować. Współczuje tej dziewczynie została sama z dzieckiem ma przy sobie wprawdzie rodzinę,ale wszyscy to bardzo przeżywają. Nie jest to moja rodzina ,ani nawet nikt bliski ,ale jest mi smutno będzie im ciężko się z tym pogodzić. Zręsztą ja myślę , że ja też nie potrafiłabym się pogodzić jeśli nie daj Boże coś stało by się mojemu mężowi nawet boję się o tym pisać i myśleć. Uważam ,że czasem Bóg jest niesprawiedliwy i życie też dlaczego ginie tyle niewinnych osób ,a jeśli nawet pepełniły drobny błąd powinny mieć szanse jakoś odkupić swoje winy. Ciężko mi było kiedy zmarł mój dziadek ,ale w jego przypadku było to dla niego rozwiązanie ponieważ już bardzo cierpiał, nie umiałam też sie pogodzić ze śmiercią mojego znajomego młodego chłopaka, ten chłopak przez jakiś czas spotykał się z moją siostrą, jej też było ciężko. Dzisiaj już jakoś przyjęłam to do wiadomości ,ale jak dowiedziałam się o jego śmierci to płakałam przez kilka dni jak sobie o nim przypomniałam. Ogólnie nie umiem się pogodzić ze śmiercią a jeśli chodzi już o śmierć osób bardzo młodych to jest mi ciężko , że świat właśnie tak wygląda. Każdego dnia boję się o mojego męża i moich najbliższych bo nie chciałabym aby u nas się takie coś stało. Poprostu przeraża mnie ten fakt. O siebie też się boję bo nie chciałabym zostawić mojej córki i męża samych. Życie jest bardzo okrutne i niesprawiedliwe i nawet jak oglądam wiadomości i słyszę o dzieciach lub o osobach młodych które miały przed soba jeszcze całe życie to jest mi żal i przykro. Chciałam się podzielić tylko tym co myślę.


Do następnego mam nadzieję mniej smutnego posta.

Pozdrawiam.